സ്നേഹരാഹിത്യം മരണത്തെ കാതോര്‍ക്കുബോള്‍

ഞാനീ  എഴുതിതീര്‍ക്കുന്നത്                                    
എന്‍റെ  വില്പത്രമാണെങ്കില്‍    കൂടി
അവയെ  ഞാന്‍   എന്‍റെ
ആഭരണപ്പെട്ടിക്ക്   അലങ്കാരമായി  തൂക്കും                          
അവ  ദ്രവിച്ച്  തുടങ്ങുബോള്‍
ഞാനതിനെ  എന്‍റെ  ചിതയിലെക്കായി   സ്വരുക്കൂട്ടും
 ആരും നിശബ്ദരാകാത്ത                                          
കര്‍ക്കിടകരാവില്‍
നിലാവിന്‍റെ   മുന്നില്‍   ഞാനതിനെ
തീര്‍ത്തും  നഗ്നമാക്കും
ആരും  ഒളിഞ്ഞു  നോക്കാനില്ല
അത്  മനുഷ്യനാകാതെ   പിറന്നതു
 മുന്‍ജന്മ  പുന്ന്യമാകാം                                        
മരണത്തെ  കുറിച്ച്  അവന്‍
കവിത എഴുതേണ്ടല്ലോ 
സ്വപ്നത്തില്‍  മരണത്തെ                
മാറോടണക്കേണ്ടല്ലോ 
എങ്കിലും  പ്രണയം
അവന്‍   നിഷിദ്ദമായതില്‍                      
ഞാന്‍  വേദനിക്കുന്നു
മനം  കൊണ്ട്  ഞാന്‍  തേങ്ങുന്നു
സ്നേഹം  നിഷിദ്ദമായ   മനസുകളെ
എനിക്ക്  കാണേണ്ട
 വികൃതമായി  പൂപ്പല്‍
 പിടിച്ചിരിക്കുന്നു   അവ
സ്വപ്നത്തില്‍  അവ  എന്നെ
വേട്ടയാടുന്നു
രക്തത്തിന് മരണത്തിന്‍റെ
നിറം  നല്‍കുന്നു
അട്ടഹസിക്കാനുള്ള   എന്‍റെ
ശേഷിയെ  കീഴ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു          
ഞാന്‍  കരയുന്നില്ല
ഇതെല്ലാം  നീ  എന്‍റെ
ശവക്കല്ലറക്ക്  മുകളില്‍
എഴുതിയതല്ലേ
നിന്‍റെ  ക്ഷണപ്രകാരം  
ഞാനത്   വായിച്ചതല്ലേ
എന്‍റെ  മിഴിനീരിനെ
നീ  തുടച്ചു   തന്നതും
ഞാന്‍  ഓര്‍ക്കുന്നു
എന്‍റെ  കല്ലറക്കുമുകളില്‍
ഇനി  സ്നേഹരാഹിത്യങ്ങള്‍  
എഴുതാതിരിക്കാന്‍   വേണ്ടി
ഞാന്‍   മോഷ്ടിച്ചെടുത്ത
മൈലാഞ്ചി  തൈകളും  നീ
നശിപ്പിച്ച്  കളഞ്ഞില്ലേ
എന്‍റെ യാചനകളെല്ലാം  പതിയെ
എന്നില്‍  നിന്ന്  തുടച്ചു  നീക്കിയതിന്
ഞാന്‍  നിനക്കൊരു
 രക്തഹാരമണിയിക്കും
രക്തപങ്കിലമായിരിക്കുമത്
അരികുകളിലെ   കവിതയിലെ
അക്ഷരങ്ങള്‍   നിന്നെ   അലസോരപെടുതുന്നുവെങ്കില്‍        
എന്നോട്  ക്ഷമിക്കൂ      
അതിലെ  വിഷയങ്ങളെല്ലാം
നീയായത്,
അമ്മയുടെ  മുലപാലിനെ  ഞാന്‍
നിരസിച്ചത്‌   കൊണ്ടാവാം


സമര്‍പ്പണം :


എന്‍റെ   സ്വപ്നത്തിലെ   മരണത്തിന്,   മരണം  പ്രണയം  ആണന്നു    പറഞ്ഞ    പ്രിയ   സുഹ്ര്ത്തിനു        
വേദനയോടെ   എഴുതി   തീര്‍ത്ത  എന്‍റെ  കവിതകള്‍ക്ക്

     

രക്തം ചാലിച്ച തൂവെള്ള വസ്ത്രങ്ങള്‍

ഇരുളടഞ്ഞ    ഇരുട്ടുമുറിയില്‍   ഞാന്‍
പരതുന്നത്  സ്നേഹമോ  പ്രക്ഷുബ്ദമാം
വെളിച്ചമോ  അല്ല
എന്റെ  തപ്ത  നിശ്വാസങ്ങള്‍  
അപരനില്‍  താമസമുരപിക്കാതിരിക്കാനുള്ള
ഒരുപിടി  നാമച്ചപങ്ങലായിരുന്നു
ജാതിഭേതമന്യേ  അവരെ  ഞാന്‍
എന്റെ  നാവിന്‍  ഭക്ഷണമാക്കി
ക്ര്ഷ്ണനും മുഹമ്മദും  യേശുവും
വന്നത് കൊണ്ടാവാം   എന്റെ
അന്നനാളം   അവരെ  സംശീകരിക്കാനവും  വിതം
വികസിച്ചിരുന്നില്ല
സീതയും  മറിയവും  ഫാത്തിമയും
ഉറഞ്ഞു  തുള്ളിയത്  കൊണ്ടാവാം
എന്റെ  ദാഹനശേഷി  നശിച്ചിരുന്നു
നായികകളും  വിനായികകളും  കഴിഞു
അവ  തികട്ടി  വന്നപ്പോള്‍
ഞാന്‍  അവയെ  പൂര്‍ണമായും
എന്നില്‍  നിന്ന്  തുടച്ചുനീക്കി
അതിന്ടെ  അംശം  ഇപ്പോഴും
എന്നില്‍   അവശേഷിക്കുന്നത്   കൊണ്ടാവാം
സുഗന്തവസ്തുക്കള്‍   ഞാനെന്ടെ  ബാഗില്‍  
നിക്ഷേപിച്ചത്

വെള്ള  തൂവെള്ള  വസ്ത്രമാണ്
ഞാനീ  രാവില്‍  അണിഞ്ഞിരിക്കുന്നത്‌
അതില്‍  നിറം  ചാര്‍ത്താനായി
എന്റെ  രക്തം  ഒഴുക്കിവിടും
അതുകൊണ്ട്  ഞാന്‍  വരച്ചു  കൂട്ടിയതാകട്ടെ
അനേകമായിരം  തൂവെള്ള വസ്ത്രങ്ങള്‍
ഇന്ന്  അവ കാബോളത്തില്‍
മറ്റേത്‌ വസ്തുവിനെയും  കവച്ചുവെക്കും   വിതം
വിപണിയില്‍  സ്ഥാനമുരപ്പിചിരിക്കുന്നു
എന്റെ  രക്തം  ഞാന്‍
പ്രതര്ഷിപ്പിച്ചത്  കബോളതിലായത് കൊണ്ടാവാം
അത്  നിറം  വെച്ച്  തുടുത്തിരിക്കുന്നു
ഇപ്പൊ  അവള്‍ക്കു   ഉടമസ്തരുണ്ട്
തൊഴിലാളികളുണ്ട്   സന്തതസഹചാരികലുണ്ട്
പക്ഷെ  ഞാന്‍ മാത്രം
തിരക്കേറിയ  റോഡരികില്‍
ഒരു  അപകടം  മനതിരിക്കുന്നു
അവിടെയുള്ള  രക്തം  മുഴുവന്‍
എനിക്ക് ഒഴുകണം
എന്റെ  സിരകളിലൂടെ
ആര്മാതിചാസ്വതിച്ചു  ഞാന്‍  പ്രാര്‍ഥനയോടെ
നമ്രമുകയായി  ഇരിക്കുബോള്‍
എന്റെ  ആത്മാവ്  പറന്നിരിന്നു
അങ്ങുദൂരെ   വെളിച്ചത്താല്‍
നിബിഡമായ  ലോകത്തേക്ക്

 മാതൃഭൂമി  ആഴ്ചപതിപ്പില്‍   പ്രസിദീകരിച്ചത്


ആദ്യമായി   അച്ചടിമഷി   പുരണ്ട   എന്റെ  കവിതയുടെ  സന്തോഷം   നിങ്ങളുമായി  പങ്കുവെക്കുന്നു
സ്നേഹത്തോടെ  

ഭൂമിയെ ചുംബിക്കുന്ന നക്ഷത്രങ്ങള്‍

ഇരുളിടെ മറവിലൂടെ   ഞാന്‍  നടന്നു  നീങ്ങുബോള്‍   നിഴലിടെ  മറപറ്റി  എന്നോടൊപ്പം   ആരോകെയോ   ഉണ്ടായിരുന്നു.  അവര്കെന്നോദ്  എന്തൊകെയോ   പറയാനുണ്ട്.  അത്ര്ശ്യമായ 

അവരുടെ  സാമീപ്യം  ഞാന്‍  ശൂന്യമായ  മനസ്സില്‍  പോലും  അറിയുന്നു   എനിക്ക്  മുന്പേ  ഇരുളിലേക്ക് ആരുടെയോ  പ്രേരണ  നിമിത്തം  വലിചെരിയപെട്ടവരായിരുന്നു  അവരെല്ലാം.  

അവര്കെന്നോട്  അനശ്വരമായ   ഈ  ലോകത്തിലെ  നശ്വരതയെ  കുറിച്ചും,  അതിലെ ജീവിതത്തിനും   

സ്വപ്നത്തിനും   ഇടയില്‍  സ്വയം  നഷ്ട്ടമായവരുടെ  വിലാപങ്ങളെ  കുറിച്ചും,  പറയാനുണ്ട്‌.  

സ്വപ്നങ്ങളും   മോഹങ്ങളും  അന്യമായ  എന്റെ  ആത്മാവ്  ഇന്ന്  അപരന്റെ  മാറാപിനെ   തോളിലേട്ടുന്നു.  അവളുടെ  നോബരങ്ങളെ  താലോലിക്കുന്നു.   അവളുടെ  സ്വപ്നങ്ങളെ  ഗര്‍ഭത്തില്‍  ചുമക്കുന്നു.   അവയെ  മുലയൂട്ടുന്നു.   മിച്ചം  വരുന്ന  ചുരകാത്ത പാല്‍  അടുത്ത  സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്കായി  അവശേഷിപിക്കുന്നു .  

വ്യാക്യാനങ്ങള്‍ക്കും  മുനുവിധികള്‍ക്കും  അപുറതാണ്  കാലം   അവരുടെ  വിധിയെ  തന്ടെ  കറുത്ത  ഡയറിയില്‍  കുറിച്ചത്.  പക്ഷെ  വിധിയുടെ  പ്രഹസനമോ  സ്രഷ്ട്ടാവിന്റെ പരാക്രമമോ

അതിന്റെ  വക്കുകളില്‍  രക്തം  പൊടിഞ്ഞിരുന്നു.   അത്  അവരുടെ  പ്രതിഷെതമാകാം.   അതിലെ  താളുകള്‍   മങ്ങിയിരുന്നു.   അത്  അവരുടെ  നിശ്വാസം  നിമിത്തമാകാം.   ജീവിതത്തെ  മാറോടണച്ച

സ്വപ്നത്തെ   പ്രന്നയവല്‍ക്കരിച്ച,  സ്നേഹത്തെ  കാവ്യമായി   അവതരിപിച്ച,   അവരുടെ  നോബരങ്ങള്‍   കേള്‍ക്കാതെ  പോയ  ദൈവമെന്ന   അത്ര്ശ്യനോടോ  ഉള്ള   ഒരു  തരം പകവീട്ടല്‍.   

ഞാന്‍  വിശ്വസിക്കുന്നു.   രാത്രിയുടെ  മറവില്‍  എന്റെ  ജനാലിന്റെ   ചില്ലിനു  നിറം  നഷ്ട്ടമാകുന്നത്.  അത്  നോബരങ്ങള്‍  കൊണ്ട്  നീറുന്ന  ആത്മാവിന്റെ  നിശ്വാസമാണ്.കര്‍ട്ടനുകള്‍   വെറുതെ  ആടിയുലയുബോഴും  ഞാന്‍  അറിയുന്നു.  അവര്കെന്നോട്  എന്തൊകെയോ പറയാനുണ്ട്‌. 

അപ്പോള്‍  ഈ  ശീതീകരിച്ച   മുറി  എനിക്ക്  ദുസ്സഹമാകും.   വിയര്‍പ്  എന്റെ  ഒരാവരന്നമായി    പരിണമിക്കും.

 അവരിലൊരാളായി   ഞാന്‍  ഇരുട്ടിന്റെ  മറപറ്റി  നടന്നു  നീങ്ങുബോള്‍  മഴത്തുള്ളികള്‍   പ്രക്ര്തിയെ  ച്ചുബിക്കാന്‍  കിതചോടിവരുബോഴും.ഞാന്‍  അറിയാതെ  അറിയുന്നു   വേനല്‍  ബാക്കി  വെച്ചുപോയ  അവരുടെ  ജീവിതത്തില്‍  നിന്ന്  നോബരങ്ങളെ  അവര്‍  

കന്നുനീരതുള്ളിയായി   സ്നേഹിക്കുന്നവരെ  കുളിരന്നിയിപിക്കുകയാനന്നു.   എല്ലാം  ഞാന്‍  അറിയുന്നുണ്ട്.    അറിയാന്‍   ശ്രമിച്ചതാകട്ടെ   കാലം  കവര്നെടുത്തവര്‍   അവരുടെ സബാദ്യമായി  

കൊണ്ട്  പോയി  .

എന്റെ  കന്നിലെക്കാന്നു  നിന്റെ  ദ്ര്ഷ്ട്ടി  പായിക്കുന്നതെകില്‍   നീ  അറിഞ്ഞോളൂ   ഞാന്‍  കരയുന്നില്ല.  എനിക്ക്  മുന്പേ  നടന്നു  പോയവണ്ടേ  സ്വപ്നങ്ങളെല്ലാം  എന്നെ  ഏല്പിച്ചിട്ടുണ്ട്.   

എന്റെ  കണ്ണുനീര്‍  എന്ന്  സമുദ്രമായി   പരിന്നമിക്കുന്നുവോ   അന്ന്  എന്നിലെ   ഉടയാടകളും   

അലങ്കാരങ്ങളും   ആ  സമുദ്രത്തില്‍   കുതിര്‍ത്തു   ഞാന്‍  നഗ്നമാകും.   നാണംതിന്റെ  ഒരു  നേര്‍ത്ത  ലാജ്ജന  പോലും  അപ്പോള്‍  എന്നില്‍  അവശേഷിക്കില്ല .  

സമര്‍പ്പണം  -  പ്രിയ    സ്നേഹിതന്  

 എല്ലാ കൂട്ടുകാര്‍ക്കും മനസ്  നിറഞ്ഞ ഓണാശംസകള്‍ ...!

കാലത്തിന്ടെ വിരുന്നുവരവ്

ഒരു  പക്ഷെ   മഞ്ഞ്  ഭൂമിയെ  ചുബിക്കുകയായിരുക്കും.  രഹസ്യകഥകള്‍  നിറഞ്ഞ  നൂറ്റാണ്ടുപഴക്കമുള്ള  വിചനതയിലൂടെ  പലരും  നടന്നു  നീങ്ങുന്നു.  ശ്രദിച്ചു  നോക്കിയാല്‍  പ്രേതങ്ങളുടെ  നിലവിളികള്‍  കേള്‍ക്കാം .  ആത്മാവിന്ടെ  ആര്‍ത്തനാദങ്ങള്‍ കേള്‍ക്കാം.  മറ്റുചിലപ്പോള്‍  അവരുടെതന്നെ  ദീര്‍ഘ നിശ്വാസങ്ങളും ശ്രവിക്കാന്‍  കഴിഞ്ഞേക്കും.  ഇവിടെ  ആരും  ആരെയും  കാണുന്നില്ല.  മഴ  തിമിര്‍ത്ത്  പെയുകയാണ് . മഞ്ഞിനെ  അവഗണിച്ച്.
 കാലത്തിന്ടെ  ക്രമം തെറ്റിയുള്ള  വിരുന്നുവരവിനെ  ആരും തന്നെ  നിരുല്സാഹപെടുതുന്നില്ല.  കാലം  തന്നെ  മറന്നുവെച്ച   കളിപാട്ടങ്ങളാണ്  പലരും.  അവരുടെ  രോദനം  കേള്‍ക്കാതെ  കാലം അകന്ന് പോകുബോള്‍  നഷ്ട്ടമാകുന്നത്  വിഹ്വലത  നിറഞ്ഞ  ഒരുപിടി  മന്ചാരങ്ങളാണ്.  
പക്ഷെ എന്ത് കൊണ്ടോ  മനുഷ്യന്‍   മിഴിനീര്‍   വാര്‍ത്തുകൊണ്ടിരിക്കുയെ ഒള്ളു.  അവന്ടെ  ദുഖതിന്ടെ  മാറാപിന് കനം  വര്‍ദ്ടിക്കുകയെ   ഒള്ളു. ചിരിക്കാന്‍   അവര്‍  ശ്രമിച്ചേക്കും.   പക്ഷെ  കാലം  അതിനെ  തീര്‍ച്ചയായും   ഒരു  വിലാപമാക്കിമാറ്റും.  ഒരിക്കലും  നിശബ്ധമാകാത്ത   ഗ്രാമങ്ങളെ   അലസോരപെടുത്തുന്ന  വിലാപം...........

തപ്ത നിശ്വാസങ്ങള്‍  

എന്റെ  പാനപാത്രം  നിറഞ്ഞു
 തുളിമ്പിയിരിക്കുന്നു,
 അതിനുള്ളില്‍  അഴുകി  ദുര്‍ഗധം
 വമിക്കുന്ന  എന്റെ  രക്തമാണ്  
 അത്  നിറം  മങ്ങിയിരിക്കുന്നു 
 ഞാന്‍  പോലും  തിരിച്ചറിയാത്ത    വിതം
 എനിക്കിവിടെ  ഉട്ടവരോ  ഉടയവരോ  ഇല്ല
 ഞാന്‍  പൂര്‍ണമായും   ബന്ദിയാണ്
 ആരോരും   അറിയാതെ ,
 ആരാരും  തിരിച്ചറിയാതെ   ഇന്ന്
 ഞാന്‍  താഴ്‌വരയുടെ    ഉത്തമാശ്ര്ഘതില്‍
 ഭൂമിയെ  ഉറ്റുനോക്കുകയാണ്

 എനിക്ക്  പാടാന്‍  പാട്ടുകളില്ല  
 മൂളാണോ  ഈരടികളും  അവശേഷികുന്നില്ല     
 ഞാന്‍  സന്ധ്യയുടെ  കാമുകിയാണ്
 അവന്‍  എനിക്ക്  നിലാവിനെ
 ഭക്ഷിക്കാന്‍   നല്‍കുന്നു   
 മഴയെ  ദാഹഷമനിയായും
 ഇരുട്ടകട്ടെ   എന്റെ  നിഴലായി  
 എന്നെ  പിന്തുടരുന്നു
  
  മൂങ്ങകളും    ചിവീടുകളും
 ഇന്നെന്ടെ   സഹപാഠികളാണ്   
 ഞങ്ങള്‍   പഠിച്ച  അക്ഷരമാലകള്‍   
 ഇപ്പോള്‍  മറനിരിക്കുന്നു
 അവരില്‍   രക്തം   മാത്രമേ  
 എനിക്ക്   മണക്കാന്‍   സാദിക്കുന്നു
 ഇത്  എന്റെ  പരിമിതിയാകം

                                   
                             













   എന്റെ  തപ്ത  നിശ്വാസങ്ങള്‍  
 ഞാന്‍  അവര്‍ക്ക്  ദാനം  ചെയ്യുന്നു
 ഇന്ന്  രാത്രി  യവനിക  എന്നെ  മറച്ചിരിക്കുന്നു
 അനാദി  എന്നെ  പുനര്‍നിരിക്കുന്നു
 ഞാന്‍  പോകില്ല,  
 എന്റെ  കാലുകള്‍
 അഹന്തയാല്‍   ചീര്‍ത്തിരിക്കുന്നു.....!